Grupa języków wschodniosłowiańskich

Jak wykazują wnikliwe badania lingwistyczne podobieństwa językowe istnieją zawsze pomiędzy językami należącymi do tej samej rodziny. Im mniejsza grupa, tym ich więcej i wtedy języki są sobie bliższe. Dla przykładu, w grupie języków wschodniosłowiańskich bardzo bliskie pokrewieństwo wykazują języki rosyjski, białoruski i ukraiński.

Wszystkie one funkcjonują w oparciu o alfabet cyrylicki, którego użycie sprawia, iż brzmią bardzo podobnie w mowie i tak też wyglądają w wersji pisanej. Charakterystyczne dla nich są np. zmiękczenia będące skutkiem drugiej i trzeciej palatalizacji, wokalizacja jerów mocnych, nagłosowe „e” przechodzące w „o” czy akcent, który jest ruchomy i dość dynamiczny.

Narody posługujące się tymi językami nie mają większych trudności w zrozumieniu się nawzajem. Panuje jednak powszechna opinia, że język ukraiński jest bardziej podobny do białoruskiego niż do rosyjskiego i tutaj zrozumienie nie zawsze skutecznie działa w obie strony. Język rosyjski w grupie wschodniosłowiańskiej ma chyba najsilniejszą pozycję, a to z tej przyczyny, że za czasów istnienia Związku Radzieckiego jego zasięg obejmował ogromne terytorium.

Po odzyskaniu niepodległości suwerenne już państwa zaczęły oficjalnie używać swoich języków narodowych, ale język rosyjski znany był wszędzie, bo przecież przez wiele lat był tym dominującym i miał status urzędowego. Mieszkańcy dawnego ZSRR lepiej lub gorzej znają dwa języki, potrafią się w nich całkiem dobrze odnaleźć i nawiązać międzynarodowy dialog.