Najbliżej nam do języka słowackiego

Z tego powodu, że nasz język zaliczany jest do grupy zachodniosłowiańskich, możemy mówić o znacznej bliskości z językiem słowackim. On bowiem również klasyfikuje się w tej samej grupie językowej.

Obydwa korzystają z alfabetu łacińskiego, z tym, że w języku słowackim po wprowadzeniu pewnych zmian do łacińskiego alfabetu, stosuje się 46 znaków literowych, a w języku polskim mamy ich nieco mniej, bo 32 litery. Wspólnych cech i podobieństw warto poszukać w dosyć skomplikowanej warstwie gramatycznej obu języków.

Przyglądając się rzeczownikom zauważymy, że w języku słowackim, tak jak u nas, odmienia się je przez przypadki, również przez liczbę pojedynczą i mnogą. W liczbie pojedynczej występują trzy rodzaje: rodzaj męski, żeński i nijaki, a w liczbie mnogiej dwa: rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy.

Istnieje również podział na rzeczowniki żywotne i nieżywotne, one jednak podlegają innej odmianie. W deklinacji rzeczownika dostrzega się zmienność jego końcówek w zależności od konkretnego przypadka.

W języku słowackim uznaje się, podobnie jak w polszczyźnie, zapis rzeczowników pospolitych małą literą. Imiona i nazwiska, przydomki, nazwy świąt, nazwy geograficzne, miejscowe czy inne nazwy własne tak, jak w języku polskim zapisywane są dużą literą.

Czasowniki u nas i u naszych sąsiadów podlegają takiej samej odmianie przez tryby i czasy, a przymiotniki stopniuje się według tych samych reguł co w języku polskim. W każdym ze wspomnianych języków istnieją różne wyjątki, ale jest to zjawisko spotykane we wszystkich językach na świecie.